26 augustus 2022
19:00 uur
Ik word wakker in de uitslaapkamer van de OK. Het is rustig om me heen. Voel me goed en wat slaperig. Het concert van Lady Gaga herbeleven tijdens de narcose, doordat ‘The Edge of Glory’ door de speakers schalde van de OK-ruimte tijdens het inslapen, brengt me alweer een glimlach op mijn gezicht. Ik merk niet meteen dat ik een nekbrace om heb. Om me een beetje te oriënteren vraag ik aan de verpleegster hoe laat het is. “19:00u, je blijft nog even hier en dan word je om 19:30u naar boven gebracht.” Zeven uur in de avond! Jeetje, ik ben dadelijk gewoon 12 uur weggeweest! Dan vertelt ze me dat het fijn was dat de dokter hier net nog was hè. Dokter? Dokter? Vaag kan ik me herinneren dat hij rechts aan mijn bed heeft gestaan, dat ik ook vragen heb gesteld maar echt geen idee meer wat hij heeft verteld en hoe het gesprek is gegaan. We moeten er beiden om lachen. De dokter is er nog en komt nog een keer langs. Hij staat nu aan mijn voeteneinden. Ik weet dat ik echt m’n best deed om gefocust te blijven op het gesprek. Nu achteraf weet ik ook echt niets meer van die inhoud.
Om 19:45 uur ga ik naar boven toe. Als ik op mijn kamer ben, ben ik de enige die er ligt. Ferry, papa en mama zijn er snel. We kletsen over de operatie. Ik voel me de koningin en praat honderduit. Face time nog even met de jongens en laat mijn nekbrace zien. Niet wetende wat voor rotding dat zou gaan worden.
En achteraf gezien weet ik ook niet meer dat ik mezelf niet kon verplaatsen in bed, dat twee verpleegsters me geholpen hebben met de zit/lighouding en dat zelfs mijn operatiejurk is vervangen voor eigen kleren. Geen actieve herinnering aan deze dag. Heel gek om een dag te missen en dat die voor mij snel is gegaan. Voor anderen duurde het eeuwen.
De nacht
Ik lig op mijn rug. Niet mijn favoriete slaaphouding, maar ik kan niet anders. Mijn benen zitten in een soort van zachte matten gerold waarin lucht wordt opgepompt. Tegen de trombose, omdat ik zo lang op de OK heb gelegen. Door het oppompen krijg ik een lichte druk op mijn benen en dan neemt het weer af. Heel ritmisch gebeurt het dus heb er geen hinder van. Behalve van het apparaat dat aan mijn voeteneinden hangt. Om de zoveel tijd lijken de meters zich in te stellen en piept het enorm. Verder heb ik een katheter, geen last van, en een infuus in mijn rechterhand. Die is verbonden met een infuuspaal waar mijn medicijnen en pijnstilling aan hangen.
Zo euforisch ik me eerder op de avond voelde, hoe minder nu. De nachtzuster komt iedere uur een controle bij me uitvoeren. Door de nekbrace en de controle bezoekjes lukt het me niet om in slaap te komen. Ook het feit dat ik op mijn rug lig en mijn nek in een uitgerekte positie staat, snurk ik iedere keer als ik in slaap doezel. En het erge is dat ik gewoon wakker word van mijn eigen gesnurk!
De nachtzuster vraagt hoe het met de pijn is. Geef aan dat het te doen is. “Op een schaal van 0 tot 10, wat is het dan?” “Ik denk een vier?” Ze gaat wat halen voor me en geeft me uiteindelijk een shot morfine via een spuit in mijn been. Omdat de controles iedere keer goed zijn, krijg ik een extra uurtje rust. Jippie, ik mag nu twee uur naar mijn eigen gesnurk gaan luisteren. In die uurtjes merk ik ook dat die morfine goed zijn werk doet. Ik had toch wel meer pijn dan ik dacht. En dan ineens merk ik dat ik mijn voet een beetje kan heffen! Dat heb ik al maanden niet kunnen doen. Om half twee in de nacht stuur ik mijn vriendinnen een spraakbericht. Je hoort dat ik onder invloed ben van zware medicatie. Ik moet mijn best doen om goed te spreken en er volume uit te krijgen. Fluisterend en met enige intonatie horen ze: “Ola Chicas, even een feestappje in de nacht. Ik kan mijn voet al bewegen! Wohoo! Heb ik maanden niet kunnen doen. Echt zo blij! Ik kan al draaien, ik kan al heffen. Echt ongelooflijk.” Eindigend met een lange zucht.