Waarom ik vanmorgen zo’n verdriet had? Omdat ik om hulp heb gevraagd. Letterlijk de woorden gebruikt: ‘Wil je me helpen?’. Bij iets wat ik van te voren dacht dat ik dat wel zou kunnen en er goed over na te hebben gedacht om het passend voor mij te maken.
Terwijl ik bezig ben met de voorbereiding in mijn hoofd, merk ik dat het niet haalbaar voor me is en het dus niet kan. De activiteit gaat me fysiek teveel kosten en ik overzie het niet. Toen heb ik diegene, waarvoor ik de activiteit zou doen, opgebeld en terwijl ik met haar praat overval ik mezelf met m’n eigen emoties. Het besef komt binnen dat ik het gewoon niet kan en dat het wel degelijk anders is dan voorheen. En dat vind ik moeilijk. Het acceptatieproces draait weer op volle toeren.
Een ander moment ben ik met Ferry in de supermarkt. We hebben heel veel leeggoed in onze kar. Ik sta bij de statiegeldautomaat en ben alle flessen en blikjes erin aan het stoppen. De automaat staat voor mij niet gunstig waardoor ik met rechts de flessen erin stop en al vrij snel last krijg van mijn nek (naar beneden kijken), arm (het reiken) en hand (vastpakken van de flessen/blikjes). Ik kijk of ik anders kan gaan staan en bewegen. Het lukt me niet dus ik zet door. Ferry is de winkel in en komt terug als ik bijna klaar ben. “Poeh, toch best wat last”, zeg ik. “Waarom vraag je dan niet om hulp?”, zegt Ferry. Ja, daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. ‘Ik doe dat wel even’ is mijn gedachte. En precies dat even is voor mij teveel.
Of met vriendinnen een weekendje weg. Fijn met elkaar op pad. We zijn in de stad. We gaan wat kleine winkeltjes in en uit. Ik blijf al wat meer buiten zitten. Het is druk, merk dat ik moeite krijg om alles te filteren: de geluiden, de vele mensen die passeren, de geuren. Er wordt gesproken over waar we gaan lunchen en er wordt gevraagd wat ik wil. “Doe mij maar gewoon een broodje uit de hand”, geef ik aan. Ofja, eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik wil. Vooral iets snels, want ik heb honger en dan is dit hier in de stad klaar. Ik mopper tegen ze, onterecht. Wil niet toegeven aan mijn vermoeidheid en pijn. Tot een vriendin zegt: “Ik ga een Uber voor je bestellen. Je bent op Jan en gaat in het huisje wat eten en daar slapen”. Het doet me pijn, omdat ik ook gewoon mee wil doen. Maar ze heeft het heel goed ingeschat.
Wat voorbeelden in het kader van (niet) om hulp vragen. ‘Hulpvragen is knap’, zeggen mensen vaak. Maar ga dat maar eens echt doen op je kwetsbaarste punt. Toch knap lastig. Al zal ik het toch moeten gaan leren. Helpen jullie mee?