Al een aantal maanden ben ik aan de slag met de ergotherapeut middels de werkwijze ‘niet rennen maar plannen’. Ik maak al stappen tijdens deze dropping. Tenminste zo ervaar ik het, want rennen mag niet meer en een wandeling vind ik te makkelijk verwoord voor dit proces. Het is zoeken en vooral hard werken. Op momenten ook interessant en daardoor leuk en soms ook helemaal niet. Een nieuw pad proberen, ervaren en aanpassen.
Toen ik begon bij de ergotherapeut was mijn strategie vooral hollen of stilstaan. Dus als ik ‘s ochtends merkte dat ik een goede nacht had gehad en met best wat energie opstond, vulde ik mijn dag te veel en te vol. Dan wilde ik er alles uithalen omdat ik me op dat moment goed voelde. Maar uiteindelijk is mijn ‘accu’ dan sneller leeg en duurt het langer om die weer op te laden. Soms is het nog een valkuil maar soms ben ik ook al een beetje trots op mezelf als ik een dag best goed ben doorgekomen. Veelal ben ik aan het einde van de dag nog wel leeg en tijdens een activiteit stap ik nog te snel over mijn eigen lichaamssignalen heen.
De ergotherapeut legde mij daarom de cognitieve piramide uit. De verschillende lagen hebben invloed op elkaar. De hogere lagen zijn afhankelijk van de lagen eronder. De basis is het waarnemen met zintuigen en (mentale) belastbaarheid. Die balk is bij mij al minder dan bij een gezond persoon. Als ik dan nog meer moe ben of overprikkeld, dus de basis wordt minder, kan ik daardoor niet goed functioneren en worden de functies daarboven ook minder, zoals gevisualiseerd met de stippellijn in de piramide. Vaak zijn dat, naast meer pijn, ook de eerste signalen: wattig hoofd, last hebben van prikkels (auditief en visueel), ander niet meer goed kunnen volgen, vergeetachtigheid, hoewel ik dat normaal ook heb 🙂 en zoekende naar woorden. Dus het bracht me vooral een mooi inzicht in hoe het bij mij werkt en dat ik dus goed voor die basis moet gaan leren zorgen en meer mag gaan leren handelen naar mijn lichaamssignalen.
Zo heb ik al geleerd om naast mijn grote rustmoment tussen de middag nog minimaal drie tot vier ontspannings- of rustmomenten te plannen. En de ene dag zullen die momenten langer zijn dan een andere dag maar dus wel belangrijk dat ik ze blijf doen.
Mijn grote vraag blijft nog wel steeds: als ik al veel gedoseerd moet, hoe hou ik dan tijd en ruimte over voor iets leuks? Dus aan de slag met een wekelijkse moeten en willen lijst. Wat MOET ik allemaal en wat WIL ik allemaal? Ik begin mijn agenda allereerst te vullen met de (vaste) moet dingen. Als er nog ruimte is dan kan ik een blok vullen vanuit de willen lijst.
Ik begon met een héle lange moet lijst. Al mijn huishoudelijke taken stonden daar op. Volgens de ergotherapeut zijn dat veelal geen moetjes. Zijn we het daarover eens 😉 En ik kan je zeggen nu de meeste taakjes daarvan op de willen lijst staan, werkt dat al verlichtend in mijn hoofd. En toch kwam bij mij ook het besef dat als ik in de ochtend de was aan zet, dat daar ook de activiteit was uithalen, ophangen en de andere was die op het rek hangt opruimen nog bij komen. Dus dat de was aanzetten niet zomaar een tussendoor activiteit kan zijn.
Koken blijft ook nog steeds een hele intensieve fysieke activiteit. Ookal splits ik deze activiteit in de dag al op en kies ik bewust gerechten uit die minder inspanning vragen. Voorheen kookte diegene die als eerste thuis was van werk. Doordat ik nu al lang thuis ben, ben ik eigenlijk altijd diegene die kookt en is dat patroon erin geslopen. En nu zoom je wat meer in op de inhoud van activiteiten en besef je dat het ook anders kan. Ferry vindt koken ook leuk dus hij gaat dat nu in het weekend doen. Dus als tegenhanger van al dat lekkere eten wat Ferry gaat koken moet ik echt gaan bewegen 🙂 Ik sport al, maar ook dat is intensief dus de omschakeling gemaakt dat ik tijdens het sporten vooral in beweging moet zijn in plaats van dat ik echt ‘voluit’ ga. En gelukkig kan ik waar ik sport heel makkelijk de oefeningen aanpassen aan mijn eigen niveau en wat op dat moment haalbaar voor me is, zodat ik minder fysieke belasting en minder lang herstel nodig heb. Het vergt wel wat aanpassing in mijn hoofd, maar gaat al wat beter.
Nog een verandering is dat we de boodschappen sinds kort laten bezorgen. Getipt door een vriendin. Werd er helemaal blij van, want ook deze activiteit is een dagtaak qua inspanning. En dan ging ik al op een rustig moment in de week naar de supermarkt. Je hebt je focus nodig, moet schakelen, denken, veel aan prikkels (mensen die lopen, muziek aan) en fysiek ben ik aan het reiken, tillen, pakken etc.
Dus zo probeer ik een beetje ruimte te maken voor wat leuke dingen.Waar ik dan ook weer wat energie van krijg. Al merk ik nu vooral dat ik ontzettend opgebrand ben. Ik heb weer veel pijn en mijn energie voelt als -10. Het is nu ook een drukke periode met feestjes binnen het gezin, familie en de Sint. Ondanks de goede planning en de keuzes die ik maak, merk ik dat mijn lijf kwetsbaar is. Dat mag ik ook meer leren uiten, want aan de buitenzijde is bij mij niks te zien en ik denk dan toch nog gauw ‘dat doe ik nog even voor de ander’. Leren voor mezelf te kiezen. Daar hoort nee zeggen, om hulp vragen en samen in gesprek gaan met mijn naasten ook bij. En ook het besef dat niet meer alles kan wat ik eerst wel deed. Dat zal meer gaan worden om te zorgen dat de basis van mijn piramide goed stevig zal staan. Dat is moeilijk maar ik heb dat echt nodig. Dus ik ga lekker verder met plannen en minder rennen, want deze kleine stapjes zijn voor mij helpend. Het einde is nog niet in zicht maar een keer zal ik het eindpunt van de dropping bereiken.
