Taart

In de agenda staat in de middag een groot blok: ’contact met de neuro chirurg’. Hoe laat hij belt om de uitslag van de MRI en de röntgens te bespreken is niet bekend. Ik ben lichtelijk zenuwachtig en merk dat ik tijdens mijn rustmomenten moeite heb om goed te ontspannen. De afgelopen maanden zijn pittig qua pijn, energie, belastbaarheid en acceptatie. Heb het idee dat er net weer een beetje lucht en ruimte is gekomen. Ik ben dan ook heel benieuwd of er iets op de scans te zien is. Nagenoeg de hele middag ben ik thuis gebleven, maar moet toch echt Jip gaan ophalen voor zijn tekenles. Goed en wel zit ik op de fiets en gaat mijn telefoon. Hartslag gaat omhoog. Gelukkig spot ik een bankje naast het fietspad, kan ik rustig gaan zitten. Ik pak mijn notitieboekje en neem op.

En de vlag kan uit! Op de MRI zijn geen tumorcellen meer te vinden! En als extra wimpel erbij verwacht de arts dat in de toekomst de tumor ook weg gaat blijven. Zo, zo, zo blij! De pijn die ik heb is dus niet omdat er weer iets groeit in mijn lijf, maar het gevolg van de operatie waarbij die tumor is verwijderd. En met die pijn en de gevolgen (of beperkingen, net hoe je het ziet) zal ik mee moeten gaan dealen, maar de bevestiging dat het goed is geeft me echt vertrouwen. Er valt een letterlijke last van mijn schouders en heb ook meteen het gevoel dat de positieve bevestiging een goede stap zet in mijn acceptatieproces.  

Een kleine kanttekening is dat er op de röntgenfoto’s een verzakking is te zien in mijn nekwervels. Ter hoogte waar de wervelbogen tijdens de operatie zijn weggehaald. De arts gaat die verzakking voor nu niet opereren, omdat mijn nek dan vanuit de voorzijde vastgezet zal gaan worden. “En daar wordt een 41 jarige vrouw niet blij van”, zei hij. Nou, dat heeft hij goed ingeschat 🙂 En daarnaast is het vastzetten geen garantie voor verbetering van pijn en klachten die ik nu ervaar. Klein beetje wel een spannend bericht, maar het feit dat een nieuwe operatie voor nu niet noodzakelijk is, geeft ook aan dat de verzakking niet urgent is. Zijn advies is gewoon normaal blijven doen. Ga ik doen. Waarop mijn vriendinnen meteen zeiden: “Dat heb jij nooit gekund” 😉

Twee jaar na de operatie krijg ik te horen dat ik pas over twee jaar weer terug hoef op controle. Ik krijg een mooie engel van vrienden. “Omdat je het engeltje op je schouder nu minder hard nodig heb, kan je het een mooi plekje geven in de boom”. Ik houd ervan dat de cirkel rond is, van symboliek en dat alles gevierd moet worden dus dat hebben we ook zeker gedaan. En altijd met taart. Die taart traditie is gestart bij het ontslag in het ziekenhuis en dat hebben we voortgezet bij alle grote en kleine mijlpalen die volgden. En deze keer heb ik symbolisch het kaarsje met het cijfer twee uitgeblazen. Een periode hiermee afgesloten. En ook al is het nog veel zoeken en loop ik nog steeds de dropping van mijn vorige blog. Het voelt voor mij dat het pad al iets meer wordt belicht en ga ik genieten van dit goede bericht!