27 augustus 2022
Wat een heftige pijnlijke dag. Er was verteld dat ik veel pijn zou hebben, maar dit had ik niet verwacht. Op pijn is ook moeilijk voor te bereiden. Vandaag wordt de pijnstilling goed opgekrikt en een medicatiespiegel opgebouwd.
Het is heel gek om te ervaren dat je zelf echt niks kan en nog niet voldoende kan aansturen. Mijn rechterzijde is nog gevoelloos en beperkt. Ook echt iedere beweging doet pijn. Het even kunnen gaan zitten of verzitten, liggen, draaien is allemaal lastig. Het voelt alsof alles op extreme spanning staat, waarbij er messen steken. Niet dat ik dat ooit ervaren heb, maar om aan te geven dat het echt nare pijn is.
De verpleegsters kwamen me vanmorgen wassen. Het liefst had ik geen polonaise aan mijn lijf, maar was toch wel fijn deze opfrissing. Ze gaan de fysio voor me inschakelen zodat die mij kan helpen met het zoeken van een passende houding. Daarvoor krijg ik een shot morfine zodat mobiliseren wat makkelijker zal gaan.
De fysio sessie was heel pittig. Ik moest zelf al best veel doen. De verpleegkundigen helpen, begeleiden en ondersteunen me nog iedere keer dus het was even schakelen dat dat nu niet gebeurde. Maar ik laat me niet kennen dus even doorbijten. Wow en daar zat ik op de rand van het bed. Ik kon nog net tegen de fysio zeggen: “Als ik dadelijk flauwval dan weet je dat.” “Ben je misselijk?” “Nee zoveel pijn, wel 10+, dat ik helemaal draaierig ben.” Vervolgens ben ik nog gaan staan en heb ik nog een paar kleine schuifelstapjes gemaakt. Kei mooie letterlijke stap en ik heb begrepen dat mobiliseren voor pijnvermindering zorgt, maar dit was echt heel heftig voor nog geen 24 uur na de operatie.
Met de verpleegkundige ook over gehad dat ik het heel pittig vond en dat ik graag wil weten hoe lang deze erge pijn aanhoudt. Ze geeft aan dat de pijn nog lang zal blijven maar de ergste pijn moet binnen 4-5 dagen weg zijn. Dat helpt mij enorm in mijn mindset, dan weet ik waar ik aan toe ben.
In de avond komen mijn zussen op bezoek. Blijkbaar is de gehele vloer nat. “Oh dan heb ik denk ik water geknoeid” “Nou dit is geen water”, zegt mijn zus lachend. Ik kan er niks van zien omdat ik door mijn nekbrace niet naar beneden kan kijken. De verpleegster wordt gehaald en ik blijk met mijn nachtkastje over mijn katheter te zijn gereden. In Jochem Myjers woorden: je kon met een kano mijn kamer binnenvaren.
’s Avonds mag mijn infuus eruit. Ik reik mijn hand naar de verpleegkundige. “Nee, infuus bij je voet gaat eruit.” Totaal niet gevoeld dat daar een infuus zat. Ook spreek ik met de verpleegkundige over de fysio sessie van die dag. Het heeft zacht gezegd niet zo’n fijne indruk bij me achtergelaten. “Ik wil nog één keer zitten op de rand van het bed, omdat ik anders een negatieve associatie in mijn hoofd heb en anders durf ik morgen niet meer.” Ze ondersteunt en helpt me en al is de pijn nog steeds heftig, gelukkig gaat deze beweging nu al ietsje beter dan bij de fysio. Op naar morgen.
Geef een reactie